اسمش را میگذارم «زیباییشناسی کثافت» آنچه که دو کارگردان تازهنفس #جان_دار هم در بند آن گرفتار شدهاند. میراث فیلمسازان اجتماعی این سالها که فکر میکنند هرچه فیلمشان در قابهای شلخته و دوربین روی دستِ پیِ بازیگر و گریم و لباس چرک اتفاق بیفتد بیشتر نبض اجتماع دستشان است.
آدمها در فلاکت میافتند، هم را میدرند، بیرحمند و از هیچ کار حیوانی فروگذار نمیکنند تا تماشاگر و منتقد مضمونگرا و فستیوالها برای فیلم هورا بکشند. با امثال #جان_دار، ارزش #آستیگمات یا #متری_شش_و_نیم معلوم میشود که دوربینشان درون فقر میرود ولی اهمیت سینما فراموش نمیشود.
دیدگاهتان را بنویسید