استقبال این سالها از ایستاده در غبار، تنگه ابوقریب یا ماجرای نیمروز حاصل علاقهمندی مخاطب به سینمای دهههای گذشته نبود؛ محصول شکلهای تازهی روایت و دیدن آنچیزی بود که پیشتر یا امکان گفتنش وجود نداشت، یا توان ساختنش.
دو فیلمی که امروز دیدم، «دیدن این فیلم جرم است» و «۲۳نفر»، حاصل آدرس غلطند. این تصور که هرچه در حوزهی سینمای سیاسی یا جنگ بسازی، دوباره خریدار پیدا کرده. نه رفقا. اشتباه شنیدهاید. با جنس بنجل و رونویسی از سینمای دههی شصت و هفتاد نمیتوانید مخاطب از دست رفته را برگردانید. زمانهی جدید، بلدی زبان زمانه را میخواهد. «سینما» مهم است، نه شعار. خلاقیت فیلمساز مهم است، نه استفاده از عوامل اثرش و پولی که وسط میگذارید تا جنس کپی بسازید.