حالا که تبوتاب خوابیده است بد نیست مروری کنیم آن شبهای داغ جشنواره را.
نیمی از دههی جشنواره را روی آنتن زندهی تلویزیون بودم؛ در ابتدا، میانه و انتهای برنامهی #هفت… اولی در کنار محمدرضا مقدسیان و محمدحسین لطیفی به معرفی آنچه در جشنواره خواهد گذشت؛ دومی در مناظره با محسن دریالعل مدیرعامل انتشارات روایت فتح و عضو مجمع نویسندگان و منتقدان سینمای انقلاب دربارهی نیمهی نخست جشنواره و آخری مقابل مسعود فراستی و سیدامیر جاوید در دفاع از فیلم «ماجرای نیمروز: رد خون» که بازتابهای فراوان داشت و از دیدهشدهترین قسمتهای هفت جشنواره بود (و از سختترین تجربههای مقابل دوربین زنده بودنم). دو شب هم که به سیاق هفتهگی برنامهی #سینماگرام، در برابر سعید مستغاثی و به میزبانی امیرحسین ندایی، میز نقد برنامهی تخصصی سینمایی شبکهی ۴ را برگزار کردیم.
در این پخشهای زنده، مهمترین نکتهای که بر آن تاکید کردم پیشرفت تکنیکی و تلاش سینماگران ایرانی برای ورود به حیطههای تازهی داستانگویی بود. مهمترین اتفاق جشنوارهی سیوهفتم. بازتابش را سال آینده در اکران خواهید دید. بهنظرم از موفقترین سالهای اخیر سینمای ایران در گیشه. سینمای ایران در سختترین روزهای خود، زیر فشار باجگیران رسانهای از هر سر طیف، دارد کار خودش را میکند و پاسخش را هم از مردم و رسانهایهایی که همهی این سالها مستقل کار کردهاند، و دور از زندهبادها و مردهبادها، خواهد گرفت. جهان در همین فضای مجازی کوچک خلاصه نمیشود. زندگی واقعی جای دیگری در جریان است.