سرمقالهی روزنامهی صبا/ ۱۷بهمن ۱۳۹۷
سینما فوتبال نیست. محل برد و باخت نیست. دلیلی ندارد زمانی که فیلمهای مهم و خوب اکران میشوند نامشان را در فهرست برنده و بازنده بگذاریم. در این سالها بسیار نوشتهام که فیلم خوب داریم و فیلم بد. زمانی که فیلمهای خوب به تعداد میرسند دلیلی ندارد که آنها را در ترازوی مقایسه بگذاریم و فکر کنیم فقط میتوان چند فیلم خوب داشت و باقی را با برچسبهای مختلف کنار گذاشت. اتفاقی که در جشنواره فیلم فجر سی و هفتم افتاده، همان اتفاقیست که ۴ جشنواره پیشتر هم شاهد آن بودیم. بیش از ده فیلم مهم در جشنواره اکران شد و اکران سینمایی موفقی را هم برای سال بعد رقم زد. فیلمهای جشنواره فجر امسال در ژانرهای مختلف و در شکلهای روایی مختلف، پتانسیل این را دارند که اکران سال آینده سینمای ایران را رونق بدهند. این توان را دارند تا با طیفهای مختلف مخاطب ارتباط برقرار کنند. فیلمهای مهمی هستند که میتوانند سینمای سال ۹۸ را بدل به یک سکوی پرتاب برای آیندهی سینمای ایران کنند. این اما چیزی نیست که دوستان منتقد و نویسندهی ما چندان متوجهاش باشند. فکر میکنند مثل هر سال دیگری باید شروع به زدن تعدادی فیلم و بالا بردن تعداد دیگری فیلم بکنند چون جشنواره محل رقابت است. چون باید برنده و بازنده داشته باشد. چنین نگاهی از اساس غلط است. این سینمای ایران است و خوب و بدش برای همهی ماست. این سینمایی است که چه در تکنیک و چه در فرم و چه در محتوا تلاش میکند گامهای بلندی بردارد. یک سینمای پر از جاهطلبی و بلندپروازی. سینمایی که سالیان سال آرزوش را داشتیم. کاش به جای عیبجویی، به جای بهانهتراشی، به جای برخوردهای تند و تیز، کنار این سینما بایستیم و به آن ببالیم. در تمام این دو دهه حضور فعال در جشنواره، امسال بیشتر از هر سال دیگری، به آیندهی سینمای ایران خوشبینم. به فیلمسازان تازهنفسی که میخواهند کار دیگری کنند… راه دیگری روند…
کاش کنارشان بایستیم، نه مقابلشان.