اعاده‌ی حیثیت

حالا که شور و هیجان‌ش خوابیده، شاید راحت‌تر بشود نوشت که امسال چه سال خوبی برای هالیوود و فیلم‌سازان بزرگ بود و چه اندازه اعلام نامزدهای اسکار و گلدن‌گلوب و فهرست‌های منتقدان می‌توانست خراب‌ش کند؛ و چه اندازه فهرست برندگان نهایی، آن آدرس غلط را به مسیر درست برگرداند.
ما یاد گرفته بودیم هالیوود یعنی عظمت؛ یعنی رؤیای آمریکایی؛ و رؤیای آمریکایی نه چیزی منحصر به ینگه‌دنیا؛ که معنی اصلی‌اش خواستن و به دست آوردن بود. فیلم‌سازهای بزرگ، ستاره‌های بزرگ، پروژه‌هایی که در جای دیگری از جهان امکان ساخته‌شدن نمی‌یافتند. اسکار هم همیشه نقطه‌ی تأیید درستی مسیر بود. این‌که راه را درست آمده‌اید. جایی در مرز صنعت و هنر ایستاده‌اید، و این سینمای واقعی‌ست؛ با مخاطبان صف‌کشیده جلوی سالن‌های نمایش و تأیید منتقدان باورمند به رؤیا. نه افراط در صنعت و نه زیاده‌روی در هنر شخصی.
فهرست بهترین فیلم اسکار امسال، می‌توانست خیلی اسمی‌تر از اینی باشد که بود؛ با پروژه‌ی جاه‌طلبانه و عظیم کریستوفر نولان، با تیم برتونِ غم‌گین «چشمان درشت»، با تریلر نفس‌گیر دیوید فینچر و البته با «بردمنِ» ایناریتو که بود. «ویپلش» و «بازی تقلید» هم فیلم‌های کوچک‌تر هم‌مسیر ما بودند. اگر این پیش‌شرط احمقانه‌ی کنارگذاشتن کامیک‌ها از رشته‌های اصلی نبود، امسال حتا جواهرهایی چون «ایکس‌منِ» تازه‌ی برایان سینگر یا «محافظان کهکشانِ» بازی‌گوش را هم داشتیم که می‌توانستند دیده شوند. یا ستایش‌نامه‌ی جان کارنی بر موسیقی: «شروع دوباره».
همه‌ی این‌ها اما با ثبت‌شدن نام «بردمن» به‌عنوان بهترین فیلم اسکار ۲۰۱۵ در تاریخ، می‌تواند قابل بخشش باشد. فیلم ایناریتو از همان جهانی می‌آید که آکادمی با قرار بر تحسین و میدان‌دادن به آن پا گرفته. با ایده‌ی ایستادن میان مرز صنعت و هنر. با ایده‌ی دهن‌کجی به آن منتقدان خشک‌مغزِ محافظ هنر. انگار ایناریتو هم مثل هم‌وطنان هم‌سن‌وسال مکزیکی‌اش کوآرون یا دل‌تورو، مثل خیلی از مای بزرگ‌شده با هالیوود دوران طلایی، بیش‌تر به آن جهان و باور ایمان دارد، تا خود آمریکایی‌های مستقل و جریان‌گریز.
انتخاب «بردمن» بازگشت به خط بود. انتخاب رؤیا، درمقابل ساده‌انگاری‌های سینمای مستقل؛ سینمای قاب‌های کوچک و ایده‌های کوچک پرورش‌نیافته. سینمای مخاطب سینماتک‌ها و سالن‌های ۵۰نفره. با ترجیح «بردمن» بر «پسربچه‌گی»، انگار که اسکار دریغ‌شده از «آواتار» و «اینسپشن» را هم پس گرفته باشیم؛ هرچند به قول یکی از توئیتری‌های فارسی‌زبان، شکی نیست که در جهان موازی، کریس نولان و «میان‌ستاره‌ای»اش جوایز اسکار ۲۰۱۵ را درو کرده‌اند.

پی‌نوشت: این عکس را امانوئل لوبزکی ساعتی پس از مراسم در اینستاگرام‌ش گذاشت. چکیده‌ی هرچه که نوشته‌ام.

دیدگاهتان را بنویسید