وبلاگ

تلخ‌م.
قرار، این نبود. قرار نبود رؤیاهای ما، آن‌چه روی کاغذ نوشته می‌شد و به تصویر درمی‌آمد تا بشود محدوده‌ی بی‌مرز تخیل ما، این چنین راه به واقعیت باز کند. همه‌ی این‌ها قرار بود ادبیات باشد و سینما؛ که از آن یاد بگیریم رستگاری نهایی در صلح است. در دوست‌داشتن. در «آدم»بودن.
همه‌ی امروز تصویر پسرک جلوی چشمان‌م بود. تصویر عزیز. تصویر چشم‌هاش.
قبلن دیده بودم‌ش. در همین فصل متأخر «بازی تاج و تخت». در آخرین پلان یکی از قسمت‌های میانی که نوزادی را به قربان‌گاه وایت‌واکرها (دسته‌ای وحشی که انگار روح زندگی را می‌مکند و چشم‌ها را بی‌روح می‌کنند و انسان می‌خورند) بُردند و نوزاد، تنها، در آغوش سردسته‌‌ی آن‌ها به هوای امنیت از آن جنگل دهشتناک آرام گرفت و بعد، چشم‌هاش، …؛ چشم‌هاش بی‌روح شدند و سرد. انگار سرما به‌شان تزریق شده باشد. درست شکل همین «عزیز» ما که گرما زندگی را از چشم‌هاش در تنهایی کوهستان گرفت. درست شکل همین عکس، که از صبح، تکرار می‌شود و تکرار.
تا همین چندماه پیش، این تصویر، سینما بود. تخیل بود. رؤیا بود… حالا زندگی‌ست. کابوس محقق است. خود واقعیت لعنتی‌ست.

اردی‌بهشت حالا دیگر فقط ماه تولد خودم نیست؛ یک نقطه‌ی شروع تازه برای هویت مجازی‌ام هم هست…

یک
سیزده سال و چندماه از نخستین پست این وبلاگ گذشته. اول که سرجمع چهل‌تا وبلاگ هم نبودیم «یادداشت‌های سینمایی» اسم‌ش بود و بعدتر شد «ته خط». همین روزها که بخشی از آرشیو را به این خانه‌ی تازه منتقل می‌کردم، می‌دیدم که در روزهای اوج چه نام‌هایی بین بازدیدکنندگان و کامنت‌های آن بوده و چه رونقی داشته. تا دو سال پیش هم جسته‌وگریخته چیزهایی نوشتم و بعد، دیگر چراغ‌ش به کلی خاموش شد. اول گودر و بعد صفحه‌ام در فیس‌بوک جای وبلاگ را گرفتند و پست‌های وبلاگی را هم همان‌جا می‌نوشتم. در این مدت هم بسیار گفته‌اند که دوران وبلاگ به سر آمده. به سر آمده؟ مطمئن نیستم.

دو
بی‌تا جمال‌پور هم‌سایه‌ی نازنین کودکی‌ها بود. چندماه پیش، هم را دیدیم و به‌واسطه‌اش با خشایار آشنا شدم و حرف وبلاگ و وب‌سایت شد؛ و من، کوتاه گفتم که چرا در تمام این مدت خیزهام برای یک وب‌سایت شخصی کامل که وبلاگ‌م هم به آن منتقل شود ناکام مانده. بعد از آن‌ش، همت من نیست. هرچه هست لطف و حمایت و پی‌گیری‌های خشایار نقشینه است که مثل برادر ایستاد و جلوی روحیه‌ی پرفکشنیست من – که می‌خواهد همه‌چیز در بهترین شکل ممکن‌ش باشد و همین تمام این سال‌ها نگذاشت که به یک وب‌سایت کم‌امکانات قانع شوم – کم نیاورد و این‌جا شبیه چیزی شد که حالا جلوی روی شماست. اسکلت‌ش کامل است، اما هنوز کلی متریال و نوشته از گذشته هست که باید به خانه‌ی جدید منتقل شود. مثلن وبلاگ که عمده‌ی نوشته‌های ۸۸ تا امروز در آن است و از هشت سال نخست فعلن چیزی پیدا نخواهید کرد. راست‌ش این‌که بیش‌تر از این طاقت پنهان‌کردن‌ش را نیاوردم، و فکر کردم رونمایی‌اش را به خودم هدیه‌ی تولد بدهم. از حالا به بعدش را شما هم هم‌راهی‌ام کنید تا این خانه‌ی تازه شبیه قدیم‌ش شود و حس‌وحال آن روزها را پیدا کند. فکر می‌کنم هنوز هم وبلاگ ماندنی‌تر و اصیل‌تر از شبکه‌های اجتماعی و مشابهات‌ش است.

سه
اگر رسیدید، لطفن بخش‌های مختلف وب‌سایت را هم ببینید. پیشنهادی اگر داشتید، یا کم‌وکسری اگر یافتید، آن‌ها را به دست‌م برسانید؛ نوشته‌ای یا کاری از من، که در فضای مجازی دنبال‌ش گشته‌اید و نیافته‌اید و به‌نظرتان بودن‌ش در این‌جا مهم است (مثلن دو گفت‌وگوم با مانی حقیقی و حامد بهداد در ماهنامه‌ی نسیم را در این مدت خیلی‌ها سراغ گرفته بودند و هر دو را برای شروع روی سایت قرار داده‌ام). ای‌میل قدیمی پابرجاست: naghibi ات جی‌میل دات کام.

چهار
یک تشکر دیگر مانده. از دامون مقصودی و نوید خادم، دو رفیق قدیم، که دوازده‌سال از آن سیزده‌سال رفته، میزبان «ته خط» بودند و طراحی بصری و فنی آن وبلاگ کار آن‌ها بود. حسرت‌هایی از وبلاگ قدیم با من خواهد ماند، از جمله مجموعه کامنت‌های آن که امکان انتقال‌ش نبود و بین‌شان خیلی چیزهای خاطره‌انگیز خاک خواهد شد؛ و چیزهای دیگری هم برای آینده ماند، که مهم‌ترین‌ش ریویوهای سینمایی‌ام است و به این‌جا منتقل‌شان نکردم، چون برنامه‌ی دیگری داریم و رؤیای دیگری، برای‌شان؛ امیدوارم، که خیلی زودتر از موعد تحقق این اولی نسبت به قول‌هایی که داده بودم.